تنک غروب که نارنج ميشه آس

توکجاي زپي ات ، ره صحرا گرفتمهمه جا رد پايت ، زگل رعنا گرفتم يک تنک غروب که نارنج ميشه آس...

 زارشد چشمم ، ازنيا مدن تومي دود به ره ، به شوق ديدن تو رشک ميبر تنک غروب که نارنج ميشه آس...

درشب تاریک وسکوت ،

پیدایت کردم

درآسمان ملول دلم ،

صدایت کردم

میان دستم نگاه آبی ماه بود و ،

یک جرعه امید

دلم زنا امیدی ،

بر نجهید

تمام شب میان سینه ی من ،

ستاره درخشید در دیده من

بیادعشق ،

سروسامان گرفتم

 امان از دیده و ،

این دل من

هرآنچه دیده دید ،

یاد تومی کرد

هوس دورازغلام و ،

یاد تومی کرد

غ..ر..آ 

تنک غروب که نارنج ميشه آس...

سبزی ساقه که روح مرا ، نوازش میکرد درد دل باسنگ میکردم و ، اوگوش میکرد مرده بودم همچوبرگهای ، خزان آن شراب روی او ، مدهوشم کرد میدمید دَم. به مردابِ ، رکهای تنم ازباده اومست و ، تن نوش کرد آن دّره بنفشی که ، حصارم کردبود در دَم بلبل دَمید وازخواب ، بیدارم کرد رنگ می باخت ومیکریخت ، سایه ها ازنورطلائ ، ماهی? مُرداب ، بازی میکرد گوش کن غلام. چون سنگ ، نشنید نگیر ازباده خوش و اورا ، نادیده نگیر غ..ر..آ تنک غروب که نارنج ميشه آس...